به گزارش سرويس علمي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، اين شيء به رنگ سبز کمرنگ از فيانس يعني ماده سفالي ظريف حاوي سيليکا ساخته شده و قدمت آن به هزاره اول قبل از ميلاد بازميگردد.
مصنوع کشف شده، بس (Bes) خداي کوتوله را در حالي که زبانش بيرون است، داراي چشماني گوگلي بوده و تاجي از پر را بر سر دارد، به نمايش ميگذارد.
گفته ميشود وجود يک روزنه در قسمت بالاي صورتک براي آويزان کردنش همانند يک زنگوله استفاده ميشده در حالي که روزنه دوم براي نگهداشتن زبانه زنگ به کار ميرفته است.
کارولين گريوز براون يکي از موزهداران مرکز مصر، اين شيء را در مجموعه کالج وکينگ کشف کرد. اين کالج داراي بالغ بر 50 مصنوع مصري بوده که اخيراً براي انجام مطالعات بيشتر بر روي آنها به مرکز مصر در دانشگاه اسوانسي امانت داده شدهاند. به نظر ميرسد اين مصنوع دستي براي راندن ارواح و موجودات شر به کار ميرفته است.
به گفته براون، در حالي که فيانس قابل شکستن است، داراي خواص جادويي بوده و در مصر باستان معمولاً در ساخت اشيا با اهميت مذهبي يا جادويي به کار ميرفته است.
ظاهر، زبان و تمامي ويژگيهاي صورت اين شيء ،هدفمند بوده و گاهي اوقات نيز دندانهاي تيزش را آشکار ميکرده که همه اين مولفهها با هدف ترساندن موجودات شر بوده است.
گفته ميشود اين زنگولهها احتمالا توسط مادران باردار يا کودکان پوشيده و يا نزديک محل خواب کودک قرار داده ميشده است.
نظريه ديگري نيز وجود دارد مبني بر اين که مصريان اشياي روزمرهيي را از سفال ساخته و آنها را به عنوان هديه به خدايان تقديم ميکردند و اين فرضيه امکان استقرار اين شي را در معبد مصري مطرح ميکند.
مصنوع کشف شده، بس (Bes) خداي کوتوله را در حالي که زبانش بيرون است، داراي چشماني گوگلي بوده و تاجي از پر را بر سر دارد، به نمايش ميگذارد.
گفته ميشود وجود يک روزنه در قسمت بالاي صورتک براي آويزان کردنش همانند يک زنگوله استفاده ميشده در حالي که روزنه دوم براي نگهداشتن زبانه زنگ به کار ميرفته است.
کارولين گريوز براون يکي از موزهداران مرکز مصر، اين شيء را در مجموعه کالج وکينگ کشف کرد. اين کالج داراي بالغ بر 50 مصنوع مصري بوده که اخيراً براي انجام مطالعات بيشتر بر روي آنها به مرکز مصر در دانشگاه اسوانسي امانت داده شدهاند. به نظر ميرسد اين مصنوع دستي براي راندن ارواح و موجودات شر به کار ميرفته است.
به گفته براون، در حالي که فيانس قابل شکستن است، داراي خواص جادويي بوده و در مصر باستان معمولاً در ساخت اشيا با اهميت مذهبي يا جادويي به کار ميرفته است.
ظاهر، زبان و تمامي ويژگيهاي صورت اين شيء ،هدفمند بوده و گاهي اوقات نيز دندانهاي تيزش را آشکار ميکرده که همه اين مولفهها با هدف ترساندن موجودات شر بوده است.
گفته ميشود اين زنگولهها احتمالا توسط مادران باردار يا کودکان پوشيده و يا نزديک محل خواب کودک قرار داده ميشده است.
نظريه ديگري نيز وجود دارد مبني بر اين که مصريان اشياي روزمرهيي را از سفال ساخته و آنها را به عنوان هديه به خدايان تقديم ميکردند و اين فرضيه امکان استقرار اين شي را در معبد مصري مطرح ميکند.